Aby kwalifikować umowy jako umowy leasingu, muszą być one, po pierwsze, zawierane na czas oznaczony, a po drugie, suma opłat leasingowych w podstawowym okresie leasingu powinna co najmniej odpowiadać wartości początkowej przedmiotu leasingu. Przepisy PDOPrU dzielą umowy leasingu, generalnie (pomijając leasing gruntu), na dwa rodzaje w zależności od tego, jakie warunki spełniają. Dla potrzeb kwalifikowania tych umów do któregoś z tych rodzajów bez znaczenia jest obecnie kwestia tzw. opcji zakupu, która to przesądzała o kwalifikacji umów leasingu zawartych przed 1.10.2001 r.

Podstawową różnicą ekonomiczną pomiędzy najmem, dzierżawą a leasingiem jest to, że korzystający zwraca finansującemu w postaci opłat leasingowych, w czasie jednej umowy leasingu, co najmniej wartość początkową przedmiotu leasingu. W rezultacie po zakończeniu umowy leasingu finansujący może bądź przenieść własność przedmiotu leasingu na korzystającego (co zostało omówione w komentarzu do art. 17c), bądź też sprzedać przedmiot leasingu osobie trzeciej, a uzyskaną cenę (lub część ceny) przekazać korzystającemu. Taka operacja z jednej strony pozwala ko- rzystającemu odzyskać część opłat leasingowych, z drugiej natomiast strony jest dla finansującego środkiem na pozbycie się niepotrzebnego przedmiotu leasingu, a także sposobem na skłonienie korzystającego do dbania o przedmiot leasingu, także gdy nie zamierza on nabyć przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy.

Kolejnym warunkiem jest przeznaczenie i wydatkowanie dochodu na wspomniane cele. O ile prostsze jest określenie przesłanki przeznaczenia, o tyle trudniej jest określić drugą- wydatkowania. Skłonić się należałoby ku takiej interpretacji, iż wydatkowanie należy rozumieć jako fizyczne przeniesienie własności środków pieniężnych w celu zapłaty za towar, usługę itd.1.